Hard werken & flink genieten!

Naarmate de tijd vordert zit elke dag steeds voller met leuke bezigheden en plannen.
Afgelopen week waren er veel vrijwilligers die weer naar huis gingen wat betekende dat ik me vele avonden heb moeten opofferen om een drankje te gaan doen in onze stamkroeg. Ik weet het, het leven is hard.
We hebben vele gezellige avonden gehad & inmiddels ben ik een van de vrijwilligers die hier alweer het langste is waardoor je iedereen kent en dat is erg gezellig. Liberia voelt dan ook steeds meer als een 2e huis en ik hou het hier gerust nog even vol.

Mijn enkel was na 1 dag rust gelukkig alweer een heel stuk beter, dus vanaf dinsdag ben ik weer volle bak aan de slag gegaan. Ik kon gaan beginnen aan de 2e laag, maar dat viel nog niet zo mee. Het leek wel of ik magische witte verf had waarbij de muur steeds minder wit werd en de kleuren steeds feller terugkwamen. Toch zag ik de volgende dag dat het wel degelijk witter werd naarmate de verf opgedroogd was, maar er zitten nog flink wat lagen verf aan te komen. Toch heb ik het steeds beter onder de knie en word ik er steeds sneller in (of misschien gewoon ongeduldiger, haha)
Aan de ene kant vind ik het wel leuk om te doen, maar aan de andere kant is het ook wel weer jammer dat ik nu minder contact met de kinderen heb. Tussen 11 en 12 uur help ik echter wel altijd met de kinderen mee, want dan is het spits in huize Kidztown. Iedereen moet dan na de lunch worden omgekleed, tanden worden gepoetst en naar bed worden gebracht. Deze week werk ik ook vaak in de middagen, omdat de kinderen dan dus slapen en ik meer ruimte heb om te schilderen.
Mijn laatste 2 of 3 werkdagen wil ik wel nog gewoon met de kinderen werken om mijn avontuur hier met de kids af te kunnen sluiten.

Donderdag was het hier een feestdag, dus iedereen had een dagje vrij. Plannen werden gemaakt en toen ik woensdag op het werk ‘tot vrijdag’ zei, keek Carmen me verbaasd aan. Aiii dacht ik… ‘Uhm nee hoor tot morgen, wij werken wel gewoon en zijn in plaats daarvan op maandag vrij’. De plannen waren echter al gemaakt waar ik erg veel zin in had, dus ik heb mijn allerliefste gezicht opgezet en uiteindelijk zei ze met lichtelijke tegenzin ‘ vooruit dan, voor deze keer’. Hoppaa, weer mooi voor elkaar!
Die donderdag zijn we met een groepje meiden naar Rio Blanco te gaan. Dit was een rivier in de middle of nowhere waar zich een soort ‘natuurlijk bubbelbad’ bevond. Het was een hele uitdaging om er in te komen en ook een hele klus om er vervolgens in te blijven. Er stond namelijk een heftige stroming van het water dat van bovenaf kwam en als je even niet oplette werd je zo alle kanten heen gesleurd. Ik vond het (zoals bijna alles) wel grappig en heb de grootste lol gehad daar. We opende een lekkere, frisse Imperial en het genieten kon beginnen. Toen ik mijn evenwicht even verloor ging ik kopje onder, maar ik heb mijn heilige Imperial ongedeerd kunnen laten door mijn hand goed omhoog te houden. Andere zeiden dat ze me ineens kwijt waren en alleen nog maar een biertje door de lucht zagen zweven. Ook dat toch maar weer mooi overleefd.
Boven het bubbelbad had je een gedeelte met erg laag water, waar we lekker hebben liggen zonnen en het was dan ook opnieuw een heerlijke dag om niet meer te vergeten.

Vrijdag had ik gevraagd of ik wel om 12 uur op mocht houden en dat was gelukkig geen probleem. Die middag zouden we namelijk om 13.30 alweer vertrekken naar Tamarindo.
Toen ik om 12 uur klaar was vroeg Carmen me of ik nog ‘even’ naar haar Engelse essay kon kijken of het klopte. Ze studeert namelijk Engels hier, maar ik heb geen idee hoe ze hier les krijgen want soms had ik absoluut geen idee wat ze bedoelde. Ze zag natuurlijk hoe slim ik eruit zag en probeerde me uit te leggen wat ze wilde zeggen zodat ik het fatsoenlijk op kon schrijven. De eerste pagina van de 4 heb ik bijna elke zin overnieuw zitten typen en toen ik zag hoe laat het was wist ik dat ik toch echt moest gaan.
‘O heel goed Carmen, het wordt met de bladzijde beter, ik zie geen fouten meer, doei’
Ik ging het alleen echt niet meer redden om op mijn dooie gemakje naar huis te lopen & aangezien ik er vaker over heb zitten denken om weer eens te gaan sporten dacht ik waarom ga ik niet gewoon naar huis rennen.
Nou ik weet nu precies waarom niet! Na 10 minuten was mijn licht groene shirt, donker groen en kon je het verschil tussen een tomaat en Henrieke’s gezicht niet meer zien.
Dat was dus ook de laatste keer. Maar snel in de douche, geluncht en de bus nog kunnen redden!

We kwamen aan in Tamarindo en het leek ineens of we in een heel ander land terecht kwamen. Super toeristisch overal, meer toeristen tegengekomen dan tico’s en het ging van restaurant naar bar naar surfwinkel naar souvenirshops. Niet dat ik het geen gezellig plaatsje vond, maar ik realiseerde me wel ineens dat ik het veel leuker vind om hier tussen de locals te zitten, omdat je dan het echte Costa Ricaanse leven meemaakt.
Toch heb ik het er erg naar mijn zin gehad, want nu was het net of we even een weekendje op vakantie waren. Aangekomen in ons mooie hostel zijn we gelijk het zwembad ingedoken & daarna heerlijk gerelaxt in de hangmat op ons balkon.
Een goed muziekje erbij en de vakantiesfeer zat er gelijk goed in!

Die avond zijn we naar een soort van openlucht discotheek geweest, waar de avond begon met een lokaal bandje waar onmogelijk op gedanst kon worden. Gelukkig arriveerde een uurtje later de DJ en als er een dak was, was het er af gegaan. Het was verfrissend om eens wat anders te horen dan salsa en cumbia en lekker te kunnen dansen. Het was ook nog eens een supermooie plek, op een berg, onder een heldere sterrenhemel.
Daarna zijn we in de nacht nog naar het strand geweest en het was supermooi om daar in het donker te zijn onder de sterren. Daarna een taxi naar het hostel genomen en uitgeslapen tot maar liefst 9.30, een absoluut record hier in Costa Rica! Wat een airconditioning al niet kan doen.

Die dag heerlijk aan het strand gelegen en het was eens een keer een heel ander strand als hier vlakbij. Een hele lange uitgestrekte kust, met een mooie blauwe zee vol met surfers. Uiteindelijk wilden we de bus om 4 uur weer terug naar Liberia pakken, maar toen we er om 5 uur nog stonden bedachten we dat die bus van 4 uur vast niet bestond. Om half 6 kwam er dan toch eindelijk een bus en het gekke is dat we er 2 uur hebben staan wachten en ik mezelf hiervoor in Nederland voor gek zou verklaren, maar hier ging het zo voorbij en was het zelfs erg gezellig bij de bushalte.
Weer eenmaal aangekomen in Liberia snel gegeten, gedoucht en omgekleed, want toen moest ik weer naar de stamkroeg om afscheid te nemen van 2 goede vrienden hier.

Hierdoor ging ik nadenken over het vertrek van de volgende vrijwilligers en niet veel later ben ik het zelf al. Ik kon het me de eerste week niet voorstellen, maar voorlopig wil ik Costa Rica nog niet verlaten. Het leventje hier bevalt me wel, al vind ik het niet erg dat het werken bijna voorbij is. Volgende week vrijdag heb ik mijn laatste werkdag al & zo merk je ineens dat alles als een sneltrein voorbij gaat. Voorlopig nog flink genieten dus…

En dat is me wel gelukt, want zondag hebben we lekker aan het zwembad gelegen en gezwommen. Die avond heb ik thuis een filmpje gekeken met mijn nieuwe huisgenoot. Zij komt uit Engeland en is afgelopen donderdagavond gearriveerd in huize Hellen. Ze kan op dit moment nog geen Spaans wat mij tot tolk maakt en ik sta paf van mijn eigen kunnen. Ik weet toch dat ik ontzettend goed ben, maar dit had zelfs ik niet verwacht. ‘Het is moeilijk bescheiden te blijven, ja la la la Jos zing maar mee…’

Toen brak er weer een nieuwe week aan en ik vond het niet zo heel erg dat Kidztown gesloten was deze maandag, want ik had me geen betere start van de week kunnen wensen. Om 8 uur in de ochtend met een vriendin naar het strand vertrokken, wederom lekkere pasta voor lunch gehad en heerlijk gezwommen. Het was fantastisch weer, want het waaide hard en het was bewolkt! Lekker koel dus en nog geen een dag zoveel verkleurd als die dag. Uiteindelijk de laatste bus terug na een heerlijke ontspannen dag en in de avond een ijsje gegeten met alle vrijwilligers. Er zijn weer enkele nieuwe vrijwilligers gearriveerd, dus ik blijf veel nieuwe mensen leren kennen en dat is het leuke aan dit project.

Hellen’s zoektocht is trouwens geslaagd, want gisteren tijdens het avondeten vertelde ze met een big smile dat ze een vriend heeft. Hier heb je dus zo iemand gevonden blijkt wel, want het is nog maar 3 weken geleden dat ze op zoek ging.
Nu hebben we er dus nog een chica bij in huis en dat is erg gezellig! Vandaag zijn we zelfs als een echte familie naar de film geweest met zijn vieren & daarna een pizza’tje buiten de deur gaan eten.

Komend weekend hebben we plannen gemaakt om naar vulkaan Arenal te gaan & daar gaan we dan ook overnachten, dus dat beloofd wederom een mooi weekend te worden!

Uiteraard horen jullie de volgende keer weer hoe het is geweest!

Hasta luego amigos y amigas

Muchos Saludos!